Piechota atakuje

Opis przedmiotu

Erwin Rommel

Piechota atakuje

Erwin Rommel. Hipnotyczny wpływ na żołnierzy

Marszałek Erwin Rommel miał w czasie II wojny światowej niemal hipnotyczny wpływ nie tylko na własnych żołnierzy, ale i na aliantów. Jakie były fundamenty umiejętności Rommla? Gdzie nauczył się zwyciężać? Co powodowało, że żołnierze darzyli go zaufaniem i podziwem, a przeciwnicy szacunkiem i strachem? Odpowiedzi znajdziemy w wydanej w 1935 r. książce Piechota atakuje autorstwa Erwina Rommla. Autor wspomina w niej bitwy I wojny światowej, w których brał udział i analizuje jak udawało mu się zwyciężać.  W pewnym sensie jest to podręcznik taktyki, ale może nawet bardziej – podręcznik przywódcy. Książka, zwróciła uwagę Adolfa Hitlera na młodego oficera odznaczonego najwyższym niemieckim orderem wojennym Pour le Mérite i zapoczątkowała wielka karierę jej autora. W książce Czytelnik znajdzie też odręczne rysunki i mapy autorstwa Erwina Rommla, które nadają książce jeszcze większej autentyczności.

Piechota atakuje, czyli podręcznik przywódcy

Wydana przez poczdamską oficynę Voggennreitera Infanterie greift an. Erlebnis und erfahrung, częściowo autobiograficzna, publikacja Rommla z 1937 r. szybko zyskała popularność. W 1942 r. na fali popularności Rommla jako dowódcy Afrika Korps została ona wznowiona. Można zakładać, że powstała pod wpływem pedagogicznych sukcesów Rommla, gdy pełnił służbę jako wykładowca w Szkole Piechoty w Dreźnie. Wówczas odkrył w sobie talent pedagogiczny a jednocześnie zyskał sympatię kadetów, słuchających jego wykładów, opartych na osobistych wojennych doświadczeniach. Dlatego każdy z jej podrozdziałów kończy się krótkim podsumowaniem, mającym z wnioskami dotyczącymi szkolenia wojsk. Wiele nich mimo upływu stu lat i zmian zachodzących na polu walki pozostaje zaskakującymi aktualnymi, szczególnie dla szkolenia indywidualnego żołnierzy oraz szkolenia pododdziałów.

Rozstrzygnięcie przez manewr jako podstawa sukcesu

W swej pracy autor uwypuklił przede wszystkim doświadczenia z działań manewrowych oraz walk w terenie górzystym. Mając na uwadze charakter działań na froncie zachodnim, który dość szybko zastygł w wojnie okopowej, znaczne partie tekstu poświęcone są charakterystyce ówczesnych walk pozycyjnych, sposobom działania grup szturmowych, specyfice wojny okopowej, a także różnorodnym przedsięwzięciom związanym z pracami inżynieryjnymi. Zaakcentować jednak należy, że cechą charakterystyczną większości akcji bojowych, które stały się udziałem ppor./por. Rommla było szukanie rozstrzygnięcia poprzez manewr na wszystkich szczeblach dowodzenia.

Zapraszamy do lektury!!!