Autor

Ze’ew Almog

Ze’ew Almog – urodził się 1 lutego 1935 r. w Tel Awiwie w rodzinie emigrantów z Polski. Po roku od jego urodzenia rodzice przeprowadzili się do Hajfy. W sierpniu 1952 roku po ukończeniu religijnej, 11-klasowej szkoły Jawne, Zew Almog zgłosił się na ochotnika do wojska. Pierwsze lata służył w Nahalu, szukając okazji, aby znaleźć się w jednostce działającej na morzu. W końcu udało mu się trafić do 13 Flotylli  dowodzonej wówczas przez Izziego Rahawa. W 1955 Zew Almog zakończył szkolenie podstawowe i specjalistyczne zostając certyfikowanym komandosem, a w 1957 r. po ukończeniu kursu oficerskiego promowano go na podporucznika. Przez pięć lat pełnił różne funkcje we Flotylli, by w 1962 r. otrzymać urlop i skierowanie na studia cywilne. Almog studiował na dwóch kierunkach: geografii i stosunkach politycznych. W 1965 r. obronił pracę pt. „Geomorfologia wybrzeża Atlit”. Na studiach poznał m.in. gen. Izraela Tala, jednego z najważniejszych żołnierzy w historii Izraelskich Sił Obrony – i zaprzyjaźnił się z nim. W tym samym roku Almog został oficerem operacyjnym Flotylli 13. W 1966 r. odszedł z jednostki i został dowódcą kutra torpedowego. W 1967 r. Zew Almog zdał dowodzenie kutrem torpedowym i wrócił do 13 Flotylli. Gdy wybuchła wojna sześciodniowa dowodził oddziałem nurków, któremu udało się wtargnięcie do Portu Said.

Po wojnie sześciodniowej Ze’ev Almog został dowódcą 13 Flotylli i dowodził nią podczas Wojny na wyczerpanie (1967–1970) odnosząc wiele sukcesów, opisanych w wydanej przez Tetragon książce. Następnym szczeblem jego kariery było dowództwo Południowego Synaju z siedzibą w Szarm al-Szech. Na tym stanowisku zastała go wojna z Egiptem w 1973 r.

Po wojnie Jom Kippur Zew Almog został skierowany w 1974 r. na studia do Stanów Zjednoczonych do Naval War College (NWC) w Newport. Był drugim Izraelczykiem, który studiował w tej szkole.

W 1967 r. armia Izraela zlikwidowała powstały w 1964 r. National Defence College (szkołę dla wojskowych wyższych stopni w typie akademii sztabu generalnego). Po dziesięciu latach Zew Almog znalazł się w grupie oficerów i generałów, których zadaniem było odtworzenie tej instytucji. Przez pierwszy rok działania nowego National Defence College pełnił tam też rolę wykładowcy. W styczniu 1979 r. Zew Almog został mianowany dowódcą Marynarki Wojennej Izraela, zastępując na tym stanowisku Michaela Barkai, otrzymując automatycznie awans na wiceadmirała . Był on najdłużej piastującym to stanowisko oficerem i zakończył swoją misję w 1985 r., przechodząc na emeryturę. Za jego kadencji Marynarka Wojenna Izraela, zmieniła swoją strukturę, sposób działania, wprowadziła do służby nowe typy okrętów – a także uczestniczyła w wojnie libańskiej rozpoczętej w 1982 r. Po przejściu na emeryturę w marcu 1986 r. Zew Almog został prezesem państwowej stoczni w Hajfie. Stało się tak na prośbę Ministerstwa Transportu i Finansów, otrzymał też specjalne pełnomocnictwa ze względu na zły stan finansowy tego przedsiębiorstwa. Przez następne dziewięć lat Almog zarządzał stocznią i osiągnął na tym stanowisku duże sukcesy. Nie dopuścił do bankructwa stoczni, zapewnił jej rozwój techniczny budując nowe typy okrętów (Sa’ar 4,5 i 5). Amerykańska VI Flota, zaczęła dokonywać ponad połowę swoich małych i średnich napraw właśnie w Hajfie. Ukończeniem procesu uzdrawiania stoczni była ich prywatyzacja w 1995 r. Oprócz zarządzania stocznią Almog zajmował stanowiska w wielu organizacjach, m.in. był członkiem rady nadzorczej Uniwersytetu w Hajfie, stał na czele Funduszu na rzecz Rozwoju Nurkowania, szefował też USO Mimo zaawansowanego wieku Zew Almog, aktywnie uczestniczy w życiu intelektualnym Izraela. Mieszka w Ramat Ha-Szaron pod Tel Awiwem ze swoją żoną Geulą. Ma trzech synów i wiele wnucząt.

e-book: