Teodor Cetys
Teodor Cetys pseud. „Sław”, „Wiking” (1908–1993) – inżynier budownictwa lądowego, major dyplomowany saperów Wojska Polskiego, cichociemny.
W latach 1929–1932 podchorążym Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. Następnie w 3. batalionie saperów w Wilnie. W 1938 r. zdał egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 3. kompanii 29. batalionu saperów. Uciekł z niewoli niemieckiej i przedostał się do Francji, a następnie, po klęsce Sprzymierzonych w 1940 r. do Wielkiej Brytanii, gdzie przeszedł kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Londynie. Odbył kurs dla cichociemnych. Zrzucony w kwietniu 1942 r. do Polski. Uzyskał przydział od KG AK do Okręgu AK Wilno jako szef Oddziału III Sztabu Okręgu, a od połowy czerwca 1943 r. był też zastępcą szefa sztabu komendy okręgu, wreszcie od czerwca 1944 r. szefem sztabu oddziałów polowych połączonych Okręgów Wileńskiego i Nowogrodzkiego. Tę funkcję pełnił w czasie uderzenia oddziałów AK na Wilno w nocy z 6 na 7 lipca 1944 r. w ramach operacji „Ostra Brama”. Odznaczony orderem Virtuti Militari za tą operację. Wkrótce potem – wraz ze swym dowódcą płk. Aleksandrem Krzyżanowskim „Wilkiem” rozbrojony i aresztowany. Zwolniony pod koniec lipca 1948 r. przybył do punktu repatriacyjnego na Podlasiu, gdzie zataił swoją wojskową przeszłość. Od października 1948 r. pracował w budownictwie przemysłowym w Polsce, uzupełniając wykształcenie saperskie i uzyskując dyplom inżyniera na Politechnice Warszawskiej w 1952 r. Był długoletnim Naczelnym Inżynierem Warszawskiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu „Beton-Stal” (przedsiębiorstwo zbudowało między innymi elektrociepłownie w Warszawie, Żerań i Siekierki, elektrownie w Adamowie, Koninie i Łodzi oraz elektrociepłownię w Kozienicach). W 1961 r. objął stanowisko dyrektora przedsiębiorstwa budownictwa przemysłowego „Stalbet”, a w styczniu 1964 r. stanowisko naczelnego inżyniera generalnego wykonawstwa budowy Zakładów Azotowych w Puławach. Potem zajmował inne wysokie stanowiska w przedsiębiorstwach budowlanych do 1974 r., kiedy przeszedł na emeryturę. Spoczywa na Powązkach.
